بومی بودن یا نبودن، مسئله این نیست

بومی بودن یا نبودن، مسئله این نیست

افشین معشوری

چندی از انتصاب استاندار جدید گیلان می گذرد؛ اما موضوع این آمدن ها و رفتن ها هیچگاه کهنه نخواهد شد. مسئله یی که ذهن ام را به عنوان یک  عضو  کوچک خانواده ی بزرگ مطبوعات به خود مشغول کرده موضوع بومی بودن و نبودن استاندار بود. واقعیت این است که به سبب اقلیم ویژه ی هر استان و شهری، شایسته است مدیران هر منطقه، از اهالی همان جا باشند؛ اما اینکه  چون استاندار، شهردار، بخشدار و... اهل اینجا نیست و نمی تواند، نمی شناسد، دل نمی سوزاند و...موضوع دیگری است که  ارتباطی به  ماهیت پست های موصوف ندارد و صرفا دست آویزی است برای تغییرات گاه و بیگاهی که شاهد بوده و پس از این نیز خواهیم بود.

متاسفانه عادت کرده ایم با هر انتصاب تازه یی بیش از انچه  لازم است خوشبین باشیم و پس از مدتی  که آبها از آسیاب افتاد و دیدیم مسئول تازه نیز تقریبا روش ها و منش های قبلی را دارد راه تازه یی برای انتقاد بر می گزینیم. برای هر شهروند- عام که به کتابها و اینترنت دسترسی دارد- به راحتی قابل دسترسی است که بداند، مدیریت اصول ساده یی دارد که با پایبندی به ان می توان در سخت ترین مقوله ها نیز سربلند بود و با تعهد، هر طرح و برنامه یی را اجرایی نمود.

 جامعه ی ایرانی ید طولایی در فوتبال و تب فوتبالی دارد، به همین دلیل می توان شاهدان فراوانی از این ورزش پرطرفدار که با سیاست نیز بیگانه نیست، آورد. سالهاست که اهالی ورزش- خصوصا فوتبالی ها – از فوتبالی نبودن مدیران فدراسیون می نالند، سالهاست روسای فدراسیون یکی پس از دیگری می آیند و می روند؛ اما در همچنان به روی همان پاشنه ی سابق می چرخد؛ تنها در دو دوره، فوتبال ایران کمی به سوی پیشرفت گام برداشت، که  یکی دوره ی صفایی فراهانی (غیر فوتبالی)  و دیگری دادکان( فوتبالی) بود. صفایی فراهانی و دادکان دو مدیری بودند که در زمان ریاست شان بر فدراسیون توانستند گام های مثبتی بردارند و درصد نسبتا بالایی از اهالی فوتبال از عملکردشان رضایت داشتند. اما چرا از فوتبال مثال زدیم؟ خواستیم بگوییم  صفایی فراهانی نه پیش از ان و نه بعد از ان فوتبالی نبود و هرگز نیز داعیه ی غمخوار بودن نداشت؛ اما به گواهی اهل فن عملکردی مثبت داشت و در ادامه نیز دادکان که  از همکارن او- والبته فوتبالیست سابق و دارای سابقه ی مناسب دانشگاهی- بود، ادامه دهنده ی راهی شد که پایه اش را صفایی فراهانی بنا نهاده بود.

حال برمی گردیم به موضوع استاندار، گیلان استانی است سرسبز و دارای موقعیتی ممتاز به لحاظ اقلیم، دارای استعدادهای فراوان طبیعی و به لحاظ نیروی انسانی بسیار غنی است. پذیرفتن مسئولیت در اینجا - و البته برای کسانی که اهل کار و زحمت هستند در همه ی کشور- شرایطی را می طلبد که باید پیش از پرداختن به موضوع بومی و غیر بومی بودن به آنها پرداخت. آنچه باعث شائبه ی کم کاری یا سهل انگاری هر مدیر و مسئولی در هر جای کشور می شود، صرفا دلبستگیهای قومی او نیست. مدیران ما – با فرض اینکه تعهد کافی داشته باشند –  در ابتدا می باید با برآورد معضلات حوزه ی مسئولیت شان درصدد  رفع مشکلا ت ابتدایی باشند. از پروژه های عمرانی که بگذریم، فشارهای اقتصادی، بیکاری، اعتیاد و .... از معضلاتی است که هر مدیری از ابتدای پذیرفتن مسئولیت با آن دست و پنجه نرم می کند.

ناگفته پیداست تمامی مقوله های اجتماعی ارتباط تنگاتنگی با هم دارند و بیکاری؛ ارتباط مستقیم با فقر و ارتباط درجه دو با اعتیاد، جرم، جنایت و جنحه دارد و این عامل حداقل در استان سرسبز گیلان باعث حوادث و رویداهای ناگوار بسیاری شده است.  حال با همه ی تعاریفی که پیش از این شد، آیا می توان از شخص استاندار به عنوان مدیر اجرایی و نماینده ی دولت انتظار داشت بار مشکلات یک استان را به تنهایی بر دوش بکشد در حالی که هر وزارتخانه یی قوانین و مقررات، همچنین سلیقه ی مدیریتی خاص خود را اعمال می کند؟ پیداست که یک شخص – هر چقدر هم توانمند باشد- به تنهایی نمی تواند همه ی امور را به سامان برساند.

 از این رو، با عنایت به اینکه این بار استاندار گیلان، گیلانی است و بسیاری از انتقادات پیشین ریشه در بومی نبودن استاندار داشت، می طلبد همه ی کسانی که دل در گروی آبادانی و عمران گیلان دارند در مسئولیت های ریز و درشت شان؛ امورات محوله را به نحو شایسته یی مدیریت کنند تا در انتهای دوره ی مسئولیت استاندار کنونی دنبال توجیه دیگری، مانند اینکه مدیر بومی هم کاری نکرد، نباشیم.